دومین فیلمی که در جشنواره فیلم فجر سی هفتم موفق به دیدنش شدم سرخ پوست » بود !
فیلم سرخ پوست ساخنه آقای نیما جاویدی فیلمی قصه گو با داستانی روان و فاقد هرگونه پیچیدگی های معمول بود.
شروع خوبی داشت اما پایان فیلم را من در نیمه نخست فیلم حدس زدم .
بار اصلی فیلم بر روی دوش نوید محمدزاده و پریناز ایزدیار بود.
نوید محمدزاده با کارکتر متفاوتی از آنچه از او سراغ داریم در این فیلم ظاهر شده بود که نکته جذاب فیلم از لحاظ من بود.
طراحی لباس خوب و طراحی صحنه بد نبود و از وسایلی که در سال وقوع داستان فیلم وجود نداشتند استفاده شده بود تو همه اینها تلویزیون مبلی و آنتن دهه شصتی آن و پخش تبلیغش خیلی تو ذوق می خورد.
تغییر رفتار قهرمان فیلم در پایان آن به یکباره و بی منطق می نمود .
بهتر بود این فیلم را در شبکه نمایش خانگی می دیدم تا تو سینما !!
پ.ن : این نقد فیلم نیست چون در تخصص من نیست بلکه حس و حال و ارزیابی من پس دیدن فیلم است.
درباره این سایت